Biggen en Stormschade

De laatste paar dagen gingen niet volgens het boekje. We hadden ons uitgebreid ingelezen over hoe de geboorte van de biggen zou (kunnen) verlopen. De uiterlijke kenmerken bij de zeugen lieten zich zien zoals verwacht, maar hun gedrag bleek anders dan omschreven. We hadden genoeg redenen om ze regelmatig in het oog te houden nu, en het plan was om beiden in de stal op te sluiten wanneer ze nest gedrag zouden vertonen. Alleen dat gedrag kwam niet. Dinsdag aan het eind van de ochtend trof ik 1 van de 2 zeugen aan op een redelijk steile helling met al drie biggen geboren. Geen nest, geen enkele voorbereiding, ze was gewoon neergeploft toen het proces begon. Omdat ze op een helling lag hadden de biggen moeite om bij haar te komen, ze tuimelden steeds weer naar beneden. Onze aanwezigheid leek ook niet te helpen, de zeug werd er alleen maar onrustiger van en onderbrak de geboorte van de volgende big. Uiteindelijk hebben we haar maar alleen gelaten zodat ze zelf de geboorte af kon maken zonder verdere afleiding.

Een dik uur later had ze 6 biggen, flink formaat voor alle 6, geen dode biggen of wat ze ook wel ‘mummies’ noemen. Het leek erop dat ze klaar was. We hebben een uurtje lang de biggen geholpen om te drinken bij de zeug en te voorkomen dat ze steeds weer de helling afgleden en vielen. Daarna de biggen in twee kratten geladen om ze naar de stal te brengen. Opnieuw grote onrust bij de zeug, die niet leek te begrijpen dat de biggen bij ons in de kratten lagen, en ze wilde de andere kant op om ze te zoeken. Uiteindelijk kregen we haar mee en waren we in optocht onderweg naar de stal. Al die extra onrust bij de zeug maakte haar behoorlijk onvoorzichtig en ze stond ook herhaaldelijk bijna of helemaal bovenop een big. Dit was niet hoe de planning was. Uiteindelijk keerde de rust terug en vanaf toen ging het beter.

De avond viel en we waren behoorlijk uitgeput van alles. Ineens zware windstoten uit het niets, nog zwaardere daarna, met een kracht die we nog nooit eerder hier hadden meegemaakt. De stroom viel uit, we schijnen met een zaklamp naar buiten om te zien hoe of het tekeer gaat en Cris zegt: “de dakgoot van de schuur is weg!” Ik kijk en roep: “Het hele schuur dak is weg!” De fotos zijn van de ochtend erna… De schuur:

Het dak een paar meter verder:

Ondertussen kreeg de wind ook vat op het dak van ons huis. De metalen dakplaten zitten met ijzerdraad vast aan de dakconstructie en op drie punten kwamen een aantal platen los te zitten zodat de wind eronder kwam. Met letterlijk de laatste windvlaag die we kregen kwam de dakconstructie aan 1 kant van het huis 20 centimeter omhoog. We dachten “daar gaat ons dak!” en de wind viel stil en de regen barstte in volle hevigheid los.

Met de wind weer terug naar normaal konden we snel een rondje om het huis maken. Behalve het schuur dak dat compleet was weggewaaid waren we ook onze ‘carport’ kwijt. Opgetild, de poten uit de grond getrokken en dik 5 meter verder weer neergesmeten. Geen krasje op de auto! Ongelooflijk.

Bij controle van de biggen bleek er 1 spoorloos. Overal gezocht, niets gevonden. Heel raar want ze blijven zo dicht mogelijk bij de zeug. Een andere big had duidelijk problemen met bewegen, waarschijnlijk veroorzaakt doordat de moeder erop heeft gestaan. Die big overleed in de loop van woensdag. Het nest was al klein met maar 6 biggen, en nu met maar vier over, we werden er niet blij van.

Onze hoop is dat de tweede zeug er meer heeft. Vandaag, donderdag, is ze een dag te laat, dus we verwachten het begin van de bevalling elk moment. Het verschil tussen beide zeugen ligt waarschijnlijk aan het aantal biggen, minder biggen betekent snellere groei en vroegere bevalling. We gaan het zien, veel groter dan dit kan deze zeug niet meer worden.

Ondertussen zijn we een beetje beduusd en geschokt van hoe alles ging en van de onverwachte schade. Hopelijk kunnen we na vandaag even op adem komen.